- Ζαΐμης, Ανδρέας
- (Κερπινή, Καλάβρυτα 1791 – Αθήνα 1840). Αγωνιστής του 1821 και πολιτικός, γιος του Ασημάκη Zαΐμη (βλ. λ.). Μυήθηκε, όπως και ο πατέρας του, στη Φιλική Εταιρεία, πρωτοστάτησε στην κήρυξη της Επανάστασης και πήρε μέρος στη σύσκεψη στην Αγία Λαύρα, στις 10 Μαρτίου 1821. Μαζί με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό και τον Ανδρέα Λόντο αποτέλεσαν τη λεγόμενη Αχαϊκή τριανδρία. Συνέπραξε στην πολιορκία των Πατρών και της Τρίπολης, υπερασπίστηκε το Μεσολόγγι και αγωνίστηκε στη μάχη της Ακράτας. Ήταν πληρεξούσιος στην πρώτη Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου με την παράταξη του Μαυροκορδάτου, και μέλος του Εκτελεστικού που εξέλεξε η Εθνοσυνέλευση του Άστρους. Κατά τις εμφύλιες έριδες, καταδιώχθηκε από τους Κουντουριώτη, Γκούρα και Καραϊσκάκη και κατέφυγε στη δυτική Ελλάδα. Επέστρεψε στην Πελοπόννησο κατά την εισβολή του Ιμπραήμ, ως πρόεδρος της διοικητικής επιτροπής (1826) και ανακήρυξε τον Γεώργιο Καραϊσκάκη αρχιστράτηγο της Στερεάς. Ο Καποδίστριας τον διόρισε μέλος του Πανελληνίου και προϊστάμενο των Εσωτερικών, αν και ανήκε στη μερίδα που τον αντιπολιτευόταν. Μετά τον Καποδίστρια, διετέλεσε μέλος της επταμελούς κυβερνητικής επιτροπής, έως την άφιξη του Όθωνα. Πέθανε, ενώ κατείχε το αξίωμα του συμβούλου της Επικρατείας.
Dictionary of Greek. 2013.